کتاب چمدان نخستین اثر بزرگ علوی نویسنده، روزنامهنگار و سیاستمدار نوگرای ایرانی است. این کتاب مجموعهای از داستانهای کوتاه با عناوین چمدان، قربانی، عروس هزار داماد، تاریخچه اتاق من، سرباز سربی، شیکپوش و رقص مرگ است. بزرگ علوی این کتاب را در سال 1313 منتشر کرد؛ و دو سال بعد از این کتاب بود که (سال ۱۳۱۵) به زندان افتاد و تا پایان دوره رضاشاه در سال ۱۳۲۰ در زندان ماند. اگرچه با گذشت سالها قصههای بزرگ علوی رشد و تغییرات چشمگیری داشت اما هنوز هم نثر بزرگ علوی در کتاب چمدان نثری ساده و روان است که به خوبی توانسته در اولین کار ادبی خود بازتاب فرهنگعامه و تصویر سیهروزیهای مردم را نشان دهد. کتاب چمدان جزو اولین نمونههای داستان کوتاه در ایران است. بزرگ علوی ساختار داستانی را در این کتاب به شکلی خلق کرده که پایانبندی آن برای مخاطب غافلگیرکننده و جذاب باشد. علوی در روایت شیوهی خاص خود را دارد. جمال میر صادقی نویسنده در نقد داستان چمدان در این مجموعه میگوید: «داستان چمدان از نوع داستانهای کافکایی است که در آن ذهنیتی جنبهی عینی پیدا کرده و به شیوه کافکایی ارایه شده است. توی داستانهای کافکا از سطح واقعگرایی گامی فراتر میرود و به سطح داستانهای مافوق طبیعی نزدیک میشود»؛ بنابراین میتوان به نوعی نتیجهگیری کرد که داستانهای بزرگ علوی معنایی را در خود پنهان دارند که با شناخت سبک نویسندگی و خواندن آثار بیشتری از او میتوان این لایهها را شناخت.