کتاب 53 نفر در سال 1330 منتشر شد. بزرگ علوی با ادبیات جذاب و منحصر بهفرد خود، دوران خفقان اوایل قرن 14 شمسی را شرح میدهد. 53 نفر خواننده را به زندانهای سیاسی اواخر دوران رضا شاه میبرد به نحوی که مخاطب به راحتی میتواند با زندانیان همراه شود و شرایط سخت آنها را درک کند. نکته قابل توجه دیگر در 53 نفر این است که کتاب، روایت مستقیم و خشک تاریخ و مستندنگاری نیست و با زبان ادبی و شیوا برای جذابیت بیشتر و مطالعه راحتتر نوشته شده است. بزرگ علوی واقعیتهای تاریخی را از زمان بازداشتش در سال 1316 تا زمان آزادی او در شهریور 1320 در قالب داستان در کتاب روایت کرده است. نویسنده دربارهی هدف نوشتن 53 نفر در مقدمهی کتاب مینویسد: «در پنجاه و سه نفر من به کتاب خود بیشتر جنبه تاریخی میخواهم بدهم.» علوی در این کتاب از آوردن نام اشخاص حکومتی خودداری کرد و علت آنرا بی اهمیت بودن اشخاص و افراد میدانست:« عدهای میگفتند که چرا من میرغضبها و دوستاق بانها را با نام و نشان اسم نبردم. مردم میخواهند بدانند این شمرهای دوره جدید که به لباس شهربانی و قاضی و وزیر در آمده بودند، چه کسانی هستند، صرف نظر از اینکه در این اواخر روزنامهها به حد کافی این اشخاص را شناساندهاند، اساسا ذکر اسامی اینها چه تاثیری دارد؟ ... به عقیده من این اشخاص تقصیری ندارند و اگر گناهی متوجه آنها میشد ناچیز است اینها محصول اوضاع و احوالی هستند که مجموعا دوره سیاه نامیده میشود.» و در نهایت علوی هدف نهایی کتاب را گفتهی «دکتر ارانی» قرار میدهد که مردم با خواندن این کتاب میتوانند اوضاع اجتماعی دورهی سیاه آشنا شوند و از آن درس بگیرند