سوتلانا الکسیویچ (1948) اولین نویسنده ی تاریخ است که به خاطرِ نوشته هایش در ژانر مستندنگاری جایزه ی ادبی نوبل را از آن خود کرد. «جنگ چهره ی زنانه ندارد» روایتِ پُرفرازونشیب این مستندنگارِ بلاروسی است از روزگار و خاطراتِ زنانی که در ارتشِ اتحاد جماهیر شوروی در جنگ جهانی دوم جنگیدند و حالا بعد از سال ها از کابوس ها، تنهایی و هول های شان می گویند. او چندصد نفر از این زنان را می یابد و با تمام شان حرف می زند. از هر قشری هستند؛ پرستار، تک تیرانداز، خلبان، رخت شور، پارتیزان، بی سیم چی و... و خاطرات تکان دهنده اند... زنانی که پوتین پوشیدند و در ترکیبِ خاک و خون و ترس زنده ماندند... الکسیویچ با تدوین این آدم ها کنارِ هم کلیتی می سازد متناقض و شورانگیز، پُرهیاهو و صامت... کتاب، گاه شامل چنان لحظاتی می شود که فراتر از خوانده ها و شنیده های مرسوم است درباره ی جنگ. بی پرده و عریان است و ناگهان مادری را به ما نشان می دهد که برای عبور از خط بازرسی آلمانی ها بچه اش را نمک اندود می کند تا تب کند و سربازان بهراسند از تیفوس و او بتواند در قنداق بچه ی گریان با پوست ملتهب سرخ شده دارو ببرد برای پارتیزان ها... و این کتابِ چنین آدم هایی ا ست...
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .