… اورول در 1984 بي صبرانه در صدد پيش بيني امري ناگزير بود، ايمان داشت که مردم عادي اگر بخواهند، هر چيزي را مي توانند تغيير بدهند… مصمم و مطمئن بود که ما به اين باور راسخ باز مي گرديم: جهان در آخرين دم به نيکي مي گرايد و شفقت آدمي همچون محبت پدر و مادر به وقوع خواهد پيوست. باوري چنان شکوهمند که حالا کم و بيش مي توانيم اورول، و شايد خودمان را نيز تصور کنيم، که سوگند مي خوريم تا دست به هر کاري بزنيم تا مگر ممانعت کنيم از آنچه حالا پيشاپيش از وقوع آن مطلع شده ايم. توماس پينچون
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .