اگر خدا در بابهای پایانی پیدایش تلویحا شبیه یوسف است، دقتمان تنها به این نکته میتواند جلب شود که او در بابهای ابتدایی شبیه یوسف نبود. خداوندی که آدم و حوّا را بهخاطر تنها نافرمانیشان نبخشید شبیه یوسفِ بخشنده نبود. وانگهی، خدا/خداوند، وقتی طوفانی فرستاد تا به سزای کارهایی که در نسل نوح هنوز نام جرم بر آنها نهاده نشده بود «جملۀ موجودات را نابود کرد»، شبیه یوسف نبود. در این صحنهها، خداوند خدا بهنحو حداکثری قدرتمند و بهنحو حداقلی مهربان است، اما خدایی که در یوسف انعکاس مییابد بهنحو حداکثری مهربان و بهنحو حداقلی قدرتمند است. قبلا گفتیم که یوسف هرگز خدا را مخاطب قرار نمیدهد و تنها بهندرت از او یاد میکند؛ میتوانیم این نکته را بیفزاییم که او جز یک بار هرگز از خداوند یاد نمیکند. حتی در میانپردۀ ۴۶: ۱ - ۴، صحنهای که در آن یعقوب کاراکتر اصلی است، خداست که با او صحبت میکند، نه خداوند. خداوند، که کمتر قانونمند و بیشتر ارادهمند است و شکل شخصیتری از خدا را به نمایش میگذارد، در ربع آخرِ کتاب پیدایش غایب است. او بازمیگردد، اما اکنون رفته است.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .