اولین رمان مریم حسینیان که نخستینبار در ۱۳۸۹ منتشر شد و یکی از نامزدهای جایزهی بنیاد هوشنگ گلشیری هم بود. رمانی که نشانههای ادبیات هراس را آشکارا در خود دارد و بر پایهی همین هراس پیش میرود. همهچیز در قالب نامههایی روایت میشود که یک زن نویسنده روی کاغذ میآورد. شهر دیگر جای او نبوده و با همسر و فرزندانش از آنجا بیرون زده و خود را به شهری دورافتاده رساندهاند که خبری از شلوغی شهر نباشد. شهر دورافتاده قرار است جایی آرام باشد؛ گوشهی امنی برای نوشتن و سروکله زدن با کلمههایی که در شلوغی شهر به ذهن خطور نمیکنند و اصلا روی کاغذ نمیآیند. برف همهجا را سفید کرده و زمین سراسر یخ است و ظاهرا کسی آنجا نیست ولی زن نویسنده مدام حس میکند کسی دارد فرزندانش را میپاید و همین مایهی هراسش میشود. حالا باید سر از این راز درآورد که چهکسی در این محیط سفید و یخزده ممکن است بخواهد آرامش این خانواده را بههم بزند. فضای مضطرب رمان نسبت غریبی با سرمای محیط دارد و عجیبتر اینکه این برفها خیال آب شدن ندارند و این یخها بهسادگی دست از سر کسی برنمیدارند. «بهار برایم کاموا بیاور» پیشنهادی به همهی کتابخوانهایی است که از ادبیات هراس لذت میبرند.
شما می توانید با ثبت نظر و امتیاز خود ما را در بهبود محصولات یاری رسانید .